คาดคิดก็เลยเสียใจและตกใจ (คุยกับพี่อ๋อมครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่) จำไม่ได้จริงๆ เพราะอาการป่วยของผมความจำในอดีตหายหมด เลยจำไม่ได้เลยว่าครั้งสุดท้ายที่คุยกับพี่อ๋อม ว่าตอนไหน (แล้วความจำที่ทำงานร่วมกันเป็นไงบ้าง) อันนี้ผมจำได้ ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ผมประทับใจ



ถ้าเคยได้ยินในการที่ผมเคยให้สัมภาษณ์ความจำในอดีตผมลบหายไปหมด แต่ว่าเรื่องไหนที่ทำประทับใจหรือดีใจ อันนี้มันไม่ลบ ผมเห็นรูปในอินสตาแกรม ซึ่งผมไม่ได้โพสต์รูปนานไม่อยากโพสต์ แล้วจำได้ว่าเป็นรูปการซ้อมคิวกับพี่อ๋อม ที่ผมจำได้ เพราความน่ารักของพี่อ๋อม เขาเป็นคนที่น่ารัก คือ ไม่ก้าวก่ายไม่แนะนำโดยฉุกเฉิน เขาคอยมองสังเกตบ่อยให้ผมเล่นไป ถ้าเล่นผิด ถึงจะให้คำแนะนำ ซึ่งผมคิดว่าเป็นภาพจำที่มันฝั่งใจรู้สึกประทับใจในตัวพี่เขา และได้พูดกับคุณแม่และแสดงความเสียใจด้วย ผมก็ไม่กล้าพูดอะไรเยอะ เพราะทราบดีอยู่ว่าแม่รู้สึกยังไง เต็มที่ผมก็ได้ให้กำลังใจทั้งคุณแม่และภรรยาพี่อ๋อมครับ



เรียบเรียง news.in.th